Pomimo wysiłków na rzecz dywersyfikacji, węglowodory nadal stanowią główne źródło dochodów dla krajów Zatoki Perskiej. Produkcja węglowodorów stanowi około 30% PKB w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, 40% w Katarze i Arabii Saudyjskiej, 20% w Bahrajnie i 45% w Kuwejcie i Omanie. Wyższe ceny ropy powinny zatem pozwolić na zwiększenie wydatków sektora publicznego i inwestycji w całym regionie.
Stanowią one prawie 40 procent całkowitych wydatków na konsumpcję końcową i 20 procent całkowitych inwestycji w Arabii Saudyjskiej.
Wyższe ceny energii poprawią również nastroje w sektorze prywatnym, pomagając zwiększyć inwestycje w działalność niezwiązaną z ropą naftową. Dane PMI wskazują, że wzrost produkcji pozostaje silny w Zjednoczonych Emiratach Arabskich i Arabii Saudyjskiej. Oba kraje nadal konkurują o przyciągnięcie bezpośrednich inwestycji zagranicznych niezbędnych do dywersyfikacji ich gospodarek. Oczekuje się również, że rosnące przychody z węglowodorów będą wspierać wkład eksportu netto we wzrost PKB, szczególnie w Kuwejcie i Katarze (węglowodory stanowią około 90% całkowitego eksportu), Arabii Saudyjskiej (70%) i Omanie (65%).
Wyzwania inflacyjne i presja fiskalna pomimo wzrostu gospodarczego w regionie Zatoki Perskiej
Pomimo lepszych wyników gospodarczych, zwłaszcza w zakresie eksportu, wyższe ceny wszystkich towarów, w tym żywności, wzmocnią presję inflacyjną w regionie. Presja ta zostanie spotęgowana przez wysokie koszty transportu. Kraje Zatoki Perskiej importują 85% swojego zapotrzebowania na żywność. Aby zwiększyć stabilność dostaw żywności, rządy zdecydowały się na zakup ziemi w krajach producenckich, głównie w Afryce i Azji. Jednak dostępność żywności może stać się wyzwaniem, ponieważ wiele krajów produkujących zaczęło ograniczać swój eksport, aby zaspokoić potrzeby krajowe i umiarkowaną inflację. Tak więc, podczas gdy inflacja w krajach Zatoki Perskiej pozostanie niższa niż w innych obszarach, głównie ze względu na tańszą energię produkowaną w kraju, oczekuje się, że wzrośnie ona średnio powyżej 2,5%. Wyjątkiem powinna być Arabia Saudyjska, która skorzysta z korzystnego efektu bazy VAT.
Co więcej, choć wyższe ceny energii poprawią salda fiskalne w krajach GCC, wysokie koszty wynagrodzeń, częściowo ze względu na liczbę osób zatrudnionych w sektorze publicznym, będą nadal obciążać budżety. Przykładowo, według Banku Światowego, budżet Kuwejtu przeznacza 55% całkowitych wydatków na wynagrodzenia i świadczenia do 2022 roku.
Podwyżki stóp procentowych, wycofanie rosyjskiej ropy i partnerstwa energetyczne: Implikacje dla regionu Zatoki Perskiej
Ogólnie rzecz biorąc, perspektywy wzrostu gospodarczego i inflacji sprawią, że bankierzy centralni w krajach Zatoki Perskiej będą pewni siebie we wdrażaniu podwyżek stóp procentowych. W marcu banki centralne Kataru, Kuwejtu, Arabii Saudyjskiej, Zjednoczonych Emiratów Arabskich i Bahrajnu podniosły stopy procentowe o 25 punktów bazowych w następstwie decyzji Fed. Jeśli Fed zacieśni politykę pieniężną bardziej agresywnie niż oczekiwano, zaostrzenie warunków finansowych może zaważyć na dynamice konsumpcji krajowej i inwestycji w regionie.
Wreszcie, wydaje się mało prawdopodobne, aby kraje Zatoki Perskiej były w stanie zrekompensować częściowe wycofanie rosyjskiej ropy z rynków międzynarodowych. Udział Arabii Saudyjskiej w imporcie ropy naftowej do UE wynosi prawie 7,5%, podczas gdy udział Zjednoczonych Emiratów Arabskich wynosi mniej niż 1%. Kraje te były w stanie zabezpieczyć długoterminowe kontrakty ze swoimi azjatyckimi klientami dzięki długotrwałym relacjom. Dla przykładu, 90% eksportu Kataru jest powiązane długoterminowymi kontraktami z azjatyckimi klientami. Niemniej jednak Katar i Niemcy uzgodniły w marcu długoterminowe partnerstwo energetyczne w celu kontynuowania rozmów na temat długoterminowych dostaw LNG. UE importuje obecnie 5% gazu ziemnego z Kataru, w porównaniu do 41% z Rosji i 16% z Norwegii.